Η τοιχοποιία καταλαμβάνει κατά κανόνα το μεγαλύτερο ποσοστό της εξωτερικής επιφάνειας ενός κτιρίου. Επομένως, όταν αυτή δεν είναι θερμομονωμένη, παρουσιάζει μεγάλες θερμικές απώλειες. Η θερμομόνωση μιας τοιχοποιίας μπορεί να επιτευχθεί με 4 εναλλακτικούς τρόπους:

Eξωτερικά σε όλη την επιφάνεια
Εξωτερικά στα στοιχεία από σκυρόδεμα και στον πυρήνα της διπλής τοιχοποιίας από τούβλα
Εσωτερικά σε όλη την επιφάνεια
Ο Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων (Κ.ΕΝ.Α.Κ.) δεν επιβάλλει την εφαρμογή κάποιου από τους παραπάνω τρόπους. Απαιτεί μόνο την τήρηση του ορίου του συντελεστή θερμοπερατότητας U (πρώην k) για την τοιχοποιία. H θέση της θερμομονωτικής στρώσης στους τρεις τρόπους, επηρεάζει το αποτέλεσμα του υπολογισμού στη μελέτη ενεργειακής απόδοσης σε αντίθεση με την παλιά μελέτη θερμομόνωσης, επειδή ο κανονισμός αντιμετωπίζει το πρόβλημα πλέον με τη δυναμική του μορφή και όχι μόνο με τη στατική του, αφού λαμβάνει υπόψιν του τη μάζα και την ειδική θερμοχωρητικότητα του κάθε υλικού. Αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα, όπου τόσο το είδος της θερμομονωτικής προστασίας όσο και η θέση του θερμομονωτικού υλικού, επηρεάζουν σημαντικά τη θερμική συμπεριφορά της τοιχοποιίας. Ο κάθε τρόπος μπορεί να θεωρηθεί ορθός ή λανθασμένος, ανάλογα με την εφαρμογή και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Είναι επίσης σκόπιμο, όποια λύση και αν επιλεγεί, να ληφθεί υπόψη η συνεργασιμότητα των υλικών και να εξεταστεί το ενδεχόμενο δημιουργίας προβλημάτων από την εφαρμογή τους. Είναι συχνό το φαινόμενο να εμφανίζονται βλάβες στα κτίρια, που οφείλονται στην ασυμβατότητα των υλικών. Η γνώση των ιδιοτήτων τους θα βοηθήσει στη λήψη των κατάλληλων μέτρων και κυρίως στην αποφυγή σοβαρών λαθών, που συνήθως οφείλονται στη λανθασμένη σειρά τοποθέτησης των διαδοχικών στρώσεων στο δομικό στοιχείο (ανάπτυξη επιφανειακών τάσεων, δημιουργία σχισμών και αποκολλήσεων, εμφάνιση υγρασίας κτλ.).